melánie van den bliek
Ruimte tussen woorden
Er zijn van die plekken waar de tijd stil lijkt te staan. Niet op een magische manier, maar op een manier die vaak voelt als wachten en waar het lastig is om echt contact te maken. Voor mij was het verpleeghuis waar mijn moeder werkte zo’n plek. Als kind voelde ik me er al niet op mijn plek. Hoe moet het dan zijn voor iemand die daar met een hoofd vol zorgen en een verlangen naar verbinding komt?
Dat gevoel ben ik gaan omdraaien. Ik wilde onderzoeken hoe interieurontwerp de bezoekervaring van naasten kan verbeteren, en zorgen voor meer verbinding. Wat gebeurt er als een ruimte niet vraagt om behoedzaamheid, maar uitnodigt om jezelf te zijn?
Voor mijn afstudeerproject ontwierp ik een ruimte waar naasten van mensen met dementie zich thuis mogen voelen. Ik heb geluisterd, gekeken, gevoeld en vertaald naar materiaal, kleur, indeling. In deze ruimte geen klinische sfeer of ongemakkelijke stoelen. Het is een warme, open omgeving waar contact bijna vanzelf ontstaat.
Mijn ontwerp is geen therapie of wondermiddel. Maar het is een zacht duwtje richting samenzijn. Deze ruimte ondersteunt ontmoeting, verlaagt drempels en maakt waardevolle momenten mogelijk, ook als de woorden even ontbreken.
Melánie van den Bliek
Melanie2001bliek@gmail.com
@bijbliek
‹ back to the graduates